Dit wordt de derde Sammy-loze dag. Nee, ik ga zo niet verder tellen. Het schoot me gewoon te binnen. In feite is het al bijna vier weken Sammy-loos. Geen meelopen op de wandelingen, geen naar binnen willen, geen 's avonds naar buiten en naar beneden begeleiden, niks permanent achter mijn kont hebben hangen. Hij was er in feite al een tijdje niet meer en de hondentrouw qua routines inschattend, moet hij dat zelf ook beseft hebben. Alles was ineens anders en vooral niet zols hij wilde cq jaren had gedaan.
Het idee de dagen weer iets normalers te geven, maakt me nog steeds niet enthousiast. Iets dat ik niet alleen aan de dood van Sammy kan wijten. Het is nu gewoon iets nadrukkelijker aanwezig dan de anders al jaren aanwezige ondertoon. Het is een beetje een kip-ei situatie geworden. Bewust leven in de betekenis van alleen maar doen, waar je zin in hebt, is gecompliceerder dan je denkt. Maar laat ik me niet de put in redeneren en voor de zoveelste keer weer de draden oppakken en hopen, dat het deze keer voor langere duur zal zijn. De kunst is 'gewoon' om het tempo te laten zakken en toch 'meer' te doen. Met minder meer tevreden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten