Verder met de Roemeense realiteit, nou ja, laat ik me beperken tot de mijne, die is me soms al teveel. Verder waar we gisteren zijn gebleven. Ik ben aan vakantie toe. Was ik gisteren ook al. Raar, maar waar. Komt niet uit. Sowieso een slechte timing qua tuintijd en voor het weer hoef ik het niet te doen. Waar het wel voor zou zijn, kan ik bovendien net zo goed hier als op willekeurig welke andere plek realiseren, zolang als die niet aan het water is gelegen.
Echt vakantie is dus van nu af aan, ergens zitten en over het water kunnen turen. Erg goede herinneringen aan het weekje Piran een paar jaar geleden. Natuurlijk met bijbehorende service en verzorging. De koele witte wijn, de kleine smakelijke hapjes, het goede boek en het aangename gezelschap .... het is allemaal niet onderscheidend, want ook hier binnen handbereik. Zelfs beperkte terrasfaciliteiten idvv een bank zijn voor het huis aanwezig. Het is echt alleen het water en de service die het verschil maken.
Dan heb je het goed voor mekaar, volgens mij, en is het een beetje kinderachtig om over de laatste ontbrekende schakeltjes te emmeren. Maar er blijft dus iets knagen, iets te verlangen. Een plek om te willen zijn, omdat je er niet bent. Een plek, die iets te bieden heeft, wat je eigen stek mist. En wat als ik daar nou zou leven in een huisje met tuin, tweemaal vallen van een terras verwijderd, wat zou ik dan missen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten