Nog steeds die overtuiging dat het binnenkort met me afgelopen is. Hardnekkige gedachtenkronkel. Misschien de drank er weereens uitgooien voor een tijdje. Het is weer meer routine dan smaakbeleving. Nonsens natuurlijk, het is als het krantenabonnement opzeggen als je krap bij kas zit doordat je het geld met scheppen tegelijk uitgeeft in kledingzaken.
Bovendien wat hebben die paar glazen wijn teveel te maken met het promoten van de waarschijnlijkheid van mijn aanstaande verscheiden?? Het is een manier van denken, die in staat is mijn hele leven te beheersen. Beetje buikpijn: darmkanker. Last van de keel: keelkanker. Opgezette klieren: lymfeklierkanker. Hoge nood: prostaatkanker. Moe: leukemie. Rugpijn? Had niet een nicht van Yoland kanker langs de gehele ruggegraat? Als je het kunt afroepen, ben ik hard bezig. Hoe stop je zoiets? Wegstoppen? Ontzenuwen? Mee verzoenen? Bezig zijn? Zinnen verzetten? Een hypochonder is er niks bij.
Het komt en het gaat gelukkig ook weer, maar op de momenten dat het er is, is het erger dan een zwerm muggen in op een zomeravond. Vaak is het de nasleep van een stevige dip. Alsof alles nagelopen moeten worden op eventuele blijvende gevolgen. Langzaam ebt het dan weg. Verdwijnt smeulend ondergronds om bij een volgende gelegenheid weer op te laaien. Deze keer eens nablussen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten