†

 Kwart over zes was het leed voor Sammy eindelijk geleden. Dat heeft wat voeten in de aarde gehad. Ff diep doorademen. Ruim 14,5 jaar het leven mee gedeeld. Het zijn er niet zoveel in mijn leven, die dat (hebben) kunnen zeggen cq waarmee die tijd gezamelijk is doorgebracht. Ik ben blij. Past misschien niet echt bij het verscheiden van een levend wezen, maar toch. Opgelucht voor Sammy maar ook voor mezelf.

 Ruim veertien mooie jaren als je ff afziet van de laatste 3-4 weken. Een hoop energie van mogen ontvangen via zijn aanstekelijk enthousiasme en de letterlijk hondstrouwe ondersteuning. Dat hij eerder het leven zou laten, is voor mij lang niet altijd vanzelfsprekend geweest. Dat hij (en natuurlijk ook Katrien) de move naar Roemenië mee hebben kunnen maken, is belangrijker geweest, dan ik zo ff in woorden kan uitdrukken. Levens, die ik niet in Frankrijk wilde achterlaten.

 Misschien gek, maar dat hij straks hier onder een stukje gras ligt, geeft me een goed gevoel. Ik ben gewoon slecht in afscheid nemen, behalve als het plekken en huizen betreft. De rest zou ik altijd om me heen willen hebben, zelfs zoiets stoms als de oude Peugeot. Maar ik dwaal weer af. Weer een dode, weer een afsluiting, al draagt Katrien het stokje nog even verder. Ik ga het alles rustig laten bezinken.