Dorps

 Een dag niet geschreven is een dag geleefd. Nou ja, druk geweest. Dat leven doe je elk dag wel en hoef je niks bijzonders voor te doen. En vervolgens niet meer de puf noch het interesse om met het blog aan de slag te gaan. Een dag waar bovendien misschien een hoop 'over' maar weinig aan op te merken was. Dan moet je zin hebben om muggen tot olifantenformaat op te blazen en dat had ik gisteravond niet.

 De dag uitgeklonken in de bar. Notabene meer water dan bier gedronken en het dorpse leven van links naar rechts en in tegenovergestelde richting aan me voorbij laten trekken. Een hoop mensen gedag gezegd of geknikt terwijl de zon langzaam achter de huizen aan de overkant van de straat verdween. Een aantal danig aangeschoten mannen, druk kletsende en soms lopende vrouwen, babies die rondgedragen of gereden worden, kinderen die ijsjes halen bij de naast de bar gelegen kruidenier. Een zaakje gerund door een vrouw, wiens man in het pas gewassen trainingspak in een opvallend lichte tint zijn monumentale buik zit te betrommelen op de straatrand. Paard-en-wagen staat naast moderner vervoer, het veulen van een paar weken los naast haar/zijn moeder. Zo leren paarden dus voor karren lopen.

 De vrouw van de bar is onlangs met haar fiets op d'r snufferd gegaan en heeft nu moeite met haar sigaret in de omzwachtelde rechterhand. Vingers zichtbaar gezwollen. Het dorpse gekeutel. Heerlijk.