Gisteren het hoogtepunt resp. dieptepunt van de crises gehad, geloof ik. Wat kan een mens heen en weer geslingerd worden. Speelbal in de handen van de omstandigheden. Wat kun je ermee. Wat maakt je ervan. Hoe rijg je ze aan elkaar? Welke zin geef je waar aan? Wat zie je. Wat wil je zien. Alle hoeken geprobeerd, het vervolgens opgegeven en weggezonken in een diepe nachtrust vol met honden.
Vandaag de uit de handen gegleden draden weer oppakken. Of ik er veel mee doe, is een tweede. Voelt steviger, minder uitzichtsloos aan. Het heet opademen, volgens mij, al klinkt het me aardig Duits in mijn oren. Er is meer houvast, minder leegte. Opgelucht ben ik niet. De wereld is nog steeds ver verwijderd van wat mijn wereld zou moeten zijn. Het is als een bounty-vakantie op een eiland overspoeld met plastic, wrakhout en andere zooi zover het oog reikt. Schoon cq naar wens is alleen die vierkante meter, waarop ik zit. En dan moet het niet te hard waaien.
De scherven gelijmd danwel weggegooid is het nu opruimen cq vrije baan maken. Hoe had dat beter gekund? Door met nog minder uit Frankrijk naar hier te komen? Door voor een nw 4-kamer appartement in Sibiu te zijn gegaan ipv een huis te restaureren op het platteland? Door mijn solo-leven voort te zetten? Was ik dan nu verder geweest dan met de set bewuste keuzes, waar ik het nu mee probeer te doen? Klinkt weer redelijk vertrouwd. Volgens mij ben ik er wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten