Zinnen verzetten is niet voldoende. Het zijn bakens die verzet moeten worden. Geen bezigheidstherapie om de gedachten af te leiden maar een switch naar iets, dat in staat is tot stimulatieve zelfinstandhouding. Een smaakmaker, een kleurversterker. Tot zover de theorie, maar dan? Welke activiteit kan/moet de kar trekken?
Lezen? Twijfelachtig. Internet? Dubieus. Tuin? Zinloos. Klussen? Idem dito. Dat geldt voor meer, voor het meeste. Afgezien van een beetje zorgeloos door het leven banjeren, als ik de dagelijkse sleur weet te ontvluchten, voor zolang me dat niet verveelt. En daarmee zijn we bij het volgende punt. Zonder veen geen veenbrand. Er is zoveel wat z'n zin heeft verloren in mijn optiek. Er is weinig constructiefs wat me een warm gevoel weet te geven. In het beste geval lukt het me soms om het af te dwingen. Waarom? Wat ligt hier aan ten grondslag? Wat kraakt mijn motivatie zo compleet? Wat maakt dat niet meer terug wil komen wat er in overvloed geweest is?
Het kan niet één iets zijn of zijn geweest. Het moet haast wel een proces zijn, dat nog steeds gevoed wordt. Iets beukt gestaag door op mij en mijn leven. Het kost steeds meer energie om ondanks de ontmoediging aan de slag te gaan en bezig te blijven. Ergens lekt iets. Iets wat me niks geeft maar een hoop kost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten