Wakker worden en niet weten wat de dag zal brengen. Het is stil onder me. Te stil? Beter stil dan de hele tijd dat hese geblaf, zeker nu ik me bedacht cq uitgevonden heb, dat het pijngedreven zou kunnen zijn. Iets wat door het kalmerende effect van de pijnstiller bevestigd lijkt.
Geen dag om enthousiast het bed uit te springen. Ik duw het begin van de dag een eindje voor me uit. Wil ik weten, wat ik ga aantreffen, als ik naar beneden ga? Dood? Smeerboel? Niks bijzonders? Ff niet. Nog niet. Wegkruipen is verleidelijk, het effect slechts tijdelijk.
Wat het ook gaat worden, niet de week die ik graag gehad had. Rust in hoofd, lijf en bezigheden. Ga ik het ooit nog eens meemaken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten