Op de vierentwintigste, bijna (september) 24 jaar geleden voor de tweede keer de morele verantwoording genomen om voor een kind te zorgen, als de ouders mochten wegvallen. Wat een spektakel weer. Klinkt prachtig, houdt in praktijk niets in. Niets behalve dan dat er gedokt moet worden. Itt Nederland betekent het hier doopkleren, doopkaars, doophanddoek en nog wat van die doopdingetjes kopen.
Het is bijna zo erg als uitgenodigd worden om een bruiloftsfeest mee te vieren. Dat betekent simpelweg dokken. En door de jaren heen naar bruiloften gaan is de enige garantie, schijnt het, dat je op de bruiloft van je nageslacht voldoende uitnodigingen de deur uit kunt doen om de kosten te dekken. Wat ooit een kip, eieren, taarten, spek etc. was, is tegenwoordig minimaal 500 Lei pp. Noodzakelijk aantal gasten voor een beetje bruiloft volgens huidige maatstaven: 300. Reken maar uit.
Als extraatje had Mariana oorbellen bedacht. De materiaalgarantie van de juwelier maar niet meegegeven. Je zou zo iemand op verkeerde ideeën kunnen brengen. Helaas konden de dingen niet direct in de oren. De gaatjes zaten er al, maar er zat iets doorheen, wat er blijkbaar alleen weer machinaal uit verwijderd kan worden. Dus de bellen in het doosje mee naar de kerk, want die moesten ook de zegen krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten