Veel te veel dingen waar mij hoofd niet naar staat. Pannen voor het inmiddels bijna herstelde schuurdak in 24, gebruik van mijn gereedschap terwijl ik dat uitdrukkelijk verboden heb, Bocelli, Cluj, iemand die volgens mij eigenlijk niet naar huis wil en zelf enkel nog zin om een deur acher me dicht te trekken en de wereld voor het moment buiten te sluiten.
Moe, wat niet zo verwonderlijk is, uitgekakt, waarvoor hetzelfde geldt en een avond voor de boeg, waar ik, merk ik, liever niet mee bezig wil zijn. Wegkruipen, in de schulp, de bekende reacties. Het lost niks op, maakt de boel alleen erger, als je niet uitkijkt, maar ik moet er wel iets mee.
Had ik op een soort verlossing gerekend? Geen idee. Het zijn nog steeds stappen in het afsluiten van Frankrijk. Een proces dat sleept en waar ik slechts deels voor verantwoordelijk ben. Wat ik daarmee aan moet en wat het precies zou kunnen betekenen is me niet duidelijk. Dat het er hangt te zijn wel. Het voelt als naar het kadaver van een koe kijken en bedenken, dat je trek hebt in een goed stuk vlees. Waar zit wat je wilt en hoe haal je het eruit. Dat klaarmaken vervolgens is niet het punt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten