Niet te streng voor mezelf zijn. De rustige vaarwateren mogen best genoten worden, ik moet me d'r alleen niet door in slaap laten wiegen. De zomer duurt geen jaren. En hoewel kleine klusjes niet onbelangrijk zijn, liggen er ook nog een paar grote, die gedaan moeten worden. De verplaatsingsbeperkingen maken het er niet eenvoudiger op, maar zijn ook weer niet bedoeld om me achter te verschuilen.
Het belangrijkste is, dat de machinerie op temperatuur en tempo moet komen en dat kost tijd. Vergeleken met jaren geleden ben ik wel een slomo geworden. Denk makkelijker dan ik doe. Routines zijn verdwenen. Ritmes vertraagd. Ook daar zijn weer verontschuldigingen voor aan te voeren cq oorzaken voor aan te wijzen, maar toch. Een beetje meer tempo en initiatief zou moeten kunnen, lijkt me zo.
Eerst de routine, de vanzelfsprekendheid om bezig te zijn met wat links en rechts voor het oprapen ligt. Dan het ritme van het klussen herstellen en vervolgens het tempo peu à peu opschroeven. Zo had ik me dat bedacht. Zo heb ik me dat al meer dan één keer bedacht. Als je dingen maar vaak genoeg bedenkt, zal het er toch een keer van komen. Niet dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten