Alles gaat vandaag van het leien dakje. Bijna akelig. Ik heb geleerd daar wantrouwend tegenover te staan. Maar gut, voor zolang als het duurt cq goed gaat, laat ik er maar van profiteren. Alweer hondentijd. Gaat vlotjes zo. Straks de luizen van de geoogste spinazie zien te krijgen, lijkt me een k*tklusje, en dan krijgt de dag de zegen na.
Het afgraven is weer begonnen. Nu hopen dat ik de tijd krijg om een serieus stuk definitief uit de weg te ruimen. Hoe vaak zou ik de afgelopen jaren al begonnen zijn aan dat 'klusje'? Net zo vaak, als ik er ook weer om de een of andere reden mee ben gekapt. Maar aantallen? Geen idee. Tig ... Doodlopend enthousiasme. Een apart fenomeen.
Ik heb me vanmiddag voorgenomen om geen minuut verder vooruit te kijken dan nodig is om door te gaan waarmee ik bezig ben of iets nieuws aan te pakken als de vorig klus is geklaard. Geen vergezichten, geen lijsten, geen verwachtingen. Het enige wat ik vast probeer te houden is iedere dag iets wat de dagelijkse rompslomp ontstijgt. Dus geen (af)was, koken, opruimen, honden, bloggen, krant/boek en slapen. Die tellen niet. Op hoop van zegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten