Raar gevoel in mijn lijf. Het is alsof mijn voeten de grond niet raken, mijn hoofd me het aardcontact onthoudt. Klinkt naar zweven, maar dat doe ik niet. Meer dat ik niet ben. waar ik ben. Ja, raar, maar dat zei ik al. Alles gaat bovendien langzaam, nog langzamer dan het sinds de laatste bedperiode al ging. En voor het gevoel loop ik daar nog eens achteraan.
D'r loopt vanalles niet synchroon. Terwijl ik mijn voet na een gemaakte stap neerzet, wordt dezelfde voet op dat moment opgetild om een stap te maken. En dat met alle handelingen waarmee het doen van de afwas gepaard gaat. Twee werelden en ik hang er tussen in. Welke is de echte of horen ze bij elkaar?
Een aanzet tot desintegratie? Klopt de dood weer aan mijn deur? Ik zou mezelf niet zijn, als de gedachte niet bij me was opgekomen. Dat mag als geruststelling gelden. Mijn gedachten op de muziek gericht en ergens is de boel terug in elkaar geschoven. Zou je zoiets kunnen trainen? Zou het idee van samen klussen met mezelf nog vorm kunnen krijgen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten