Niks om me aan te ergeren. Niks te vrezen. Geen verbazing. Als dit niet saai is, weet ik het ook niet meer. Nee, dit is geen uitdaging aan de omstandigheden laat staan het noodlot. Dit is enkel een constatering van de momenteel heersende rust. De combi van factoren, die het mogelijk zou moeten maken om me met meer slepende zaken bezig te houden en die net als het stof tussen de potten in de keuken definitief te laten verdwijnen.
Ruimte in mijn doe-tijd die ik niet voor mijn Pc moet verklungelen tenzij het werkzaamheden betreffen, die in het genoemde kader dienen te gebeuren, zoals bijwerken van aantekeningen of het maken van fotoboeken. Maar dat zijn meer de krenten in de pap. Eerst maar eens gewoon pap lepelen voordat we ons aan de krenten bezondigen.
Ik heb goede hoop. Mijn blik dwaalt iedere ochtend opnieuw langs de dozen in mijn 'bureau' en vagelijk voel ik soms het ontstaan van een idee wat waarheen kan of wat ik waarmee zou kunnen doen. Ik kan het nog geen borrelen noemen. Het zijn belletjes die zich vormen op de bodem van een pan met water, dat langzaam richting de kook koerst. De cirkels om de hete brei worden kleiner. Ik geeft het de tijd en de ruimte. Misschien, misschien nieteens zo heel misschien wordt het een actieve winter. Je blijft mens, hè, niet dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten