Condoleren. In het dorp gebeurt het normaal gesproken bij de overledene thuis, waar hij of zij dan ook ligt opgebaard. In dit geval was de man overgebracht naar de herdenkingskapel op het kerkhof in Agnita. De familie heeft daar schijnbaar een graf. Ok, niks bijzonders. Niet de eerste keer, dat we daar de laatste eer aan iemand bewijzen en de nabestaande(n) sterkte wensen.
Zes uur ter plekke. Aardig wat mensen, de dode maar niet de persoon waarvoor we eigenlijk kwamen. Dat is het nadeel, als het niet aan huis gebeurd. De hele dag daar zitten is ook niet alles. Maar verder niks bedacht, dus rustig wachten. De afwezigheid zal wel geen uren duren. Nou, net niet. Tegen achten verscheen de echtgenote. Al snel werd duidelijk, dat we daar niet op hadden hoeven wachten.
Niet aanspreekbaar. Over de rand van de kist hangend alleen met de dode bezig. Of hij aub weer tot leven wilde komen, of zoiets. Dat gaat een emotionele bedoening worden morgen. Nog even afgewacht of de vrouw zich nog wilde realiseren, dat mensen misschien iets met haar wilden. Maar nee. Ze werd met zachte hand naar een stoel geleid. Die trok ze zelf naar de kist toe, waarop het verhaal zittend verder ging.
Zo iemand wil alleen zijn en niet op de schouder getikt worden met de mededeling "Gecondoleerd" en verdere vervolg bla-bla. Opgestaan en rustig naar huis gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten