Tijdens het geautomatiseerde doorlopen van de stappen voor mijn Latte Macchiato de blik over het slagveld laten glijden. Het had erger gekund. Zeker weten. In mijn hoofd begint dan direct een schuifpartij. Glazen bij glazen. Borden gestapeld van groot naar klein. Alle schalen en kommen bij elkaar en waar mogelijk gestapeld. Pannen op het fornuis. Bestek opgedeeld in feest-, keuken- en werkversie. Koffielepeltjes apart, anders is dat weer zoeken. En alle afval in de daarvoor bestemde afvalbakken.
Het is niet het halve werk, maar als dat straks gebeurd is, maakt dat de boel overzichtelijk. Een deel kan in de machine, de rest gaat met het handje. Muziekje op. Werkverlichting aan en schoonmaken wat voor het eind van de dag ws voor het grootste deel weer vuil zal zijn.
Terwijl de handen druk zijn, kan ik het hoofd belasten met de samenstelling van de maaltijd voor de avond. Ik denk niet, dat het op lunchtijd gaat lukken. Zou beter zijn qua verwerking. Zit nu nog vol van gisteravond. Èn, bijkomend, helemaal geen trek. Behalve dan op het toetje. Dat zou ik zo weer wegwerken. Verderfelijk lekker. Vergelijkbaar qua lekkerte met die witte kokosballetjes ... Kom op, hoe heten die ook weer. Aaaah ja; Raffaelo. Alleen maar in huis halen in kleinverpakking, anders vliegen de met moeite afgewurmde kilo's er zo weer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten