Een dode rijker gaat het leven verder. Nog niet helemaal terug in m'n oude doen, maar ik kan er mee leven! Verder met waar het gisteren ophield toen het water weer een keertje onaangekondigd werd afgesloten. Punt achter de afwas en de aandacht naar buiten verleggen. Het idee hoeft vooralsnog niet op mijn enthousiasme te rekenen, maar ws komt dat er nog wel van.
Hoe een stemming kan omslaan weet ik inmiddels wel. Neemt niet weg, dat het me blijft verbazen, hoe een gebeurtenis buiten je eigen leven je de touwtjes van het dagelijkse doen en laten uit je handen kan slaan. En niet alleen bij mij. Ook Mariana liep gisteren, nadat ze het bericht had gekregen, verdwaasd door huis en dorp en prevelde dingen als "Wat erg", "Niet fijn" en "Verschrikkelijk". Zij had het wat meer met de vrouw van de overledene te doen, denk ik, en ik met mezelf. Hoewel ik dat eerste niet zeker weet. We hebben het er nauwelijks over gehad. Waren het er wel over eens, dat we het condoleren beter een dagje konden uitstellen om ons niet teveel hooi op de vork te laden.
Straks dus, nu eerst de dag. Tempo, richting en smaak terug vinden. Gelukkig weet ik tegenwoordig, dat de kans klein is, dat dit weken gaat duren. Het gaat nog wel op en neer de komende dagen met de sociale verplichtingen van vandaag en morgen. Aansluitend vrijwel dagelijks naar Sibiu, dat zal de zinnen voldoende weten te verzetten. Mocht dat niet lukken, dan hak ik het er wel uit in het weekeinde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten