Bezig met de avondmaaltijd. Koud bij elkaar raapsel van kaas, olijven, zoetzuur en ander ingemaakt spul. Vers afbakbrood op de rooster. Tafel zover als nodig vrij geschoven. Kleedje erop en bezig met alles naar de tafel te verplaatsen. Schiet tussen aanrecht en tafel ineens door me heen, dat ik dood zou kunnen zijn, voordat ik op tafel kan zetten, wat ik in mijn handen heb. Subtle as ever ...
Je zou op zo'n moment toch als reactie over je eigen voeten struikelen, voorover vallen en ongelukkig op je hoofd terechtkomen. Einde oefening. Self fulfilling prophecy waar alleen jij weet van hebt. En dat ook niet langer dan het duurt eer je hoofd de fatale landing maakt. Leven blijft een vreemde toestand van zijn. Enerzijds behoorlijk robuust, kijk bijvoorbeeld eens op YT naar een compilatie van missers van mensen als ze iets stoms uitspoken, anderzijds kan het van het ene op het andere moment voorbij zijn.
De gedachten overvallen me niet meer bij voorduring, maar of ik al onder een dagelijks ritme uit ben, waag ik te betwijfelen. Het gaat inmiddels vaak bijloops. Met een "O ja, dat kan ook nog"- effect. Raak er nauwelijks meer door van slag. Soms heb ik zelfs het idee, dat ik me erbij neergelegd heb. Waarop ik me dan realiseer wat ik allemaal nog geregeld zou wil hebben voor zo'n onverwachts en onbedoeld vertrek. Waarop ik alsnog iets opgejaagds krijg en de zenuwen het op de heupen krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten