Eerst denk je "Ach, na al die tijd maakt een week meer of minder niks meer uit." Vervolgens kriebelt het toch en doet de logica de rest. Je kunt beter direct merken of iets niet functioneert dan na een week of ws twee. Kortom een opstelling bedacht waarbij de standaard alsnog, al is het maar tijdelijk, zijn nut kan bewijzen.
Mariana mee in de benen. Het is tenslotte mn haar cadeau en simpelweg nauwelijks in mij eentje te hanteren. Niet qua gewicht, maar het formaat doet het 'm. Voetstuk geïmproviseerd, idem het stavlak voor het voetstuk. Terwijl ik vervolgens een eerste poging heb ondernomen om me de instellingen eigen te maken, is Mariana naar 24 getogen voor haar zelden of nooit gebruikte Dvd verzameling. Dit keer geen André Rieu maar The sound of Music gaat als eerste het gigantische beeldscherm vullen.
Mariana heeft er lang op moeten wachten en ligt nu gestrekt op bed van beeld en geluid te genieten. Prachtig is dat om iemand zo'n plezier te kunnen doen. Zeker als er zoveel geduld aan vooraf is gegaan. Het is een van die momenten, dat tot me doordringt dat een hoop voor mijn vanzelfsprekenheden voor Mariana jarenlang dromen zijn geweest. Het is bewonderenswaardig, dat ze die nooit heeft opgegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten