De sociale kant van de IKEA. Sinds de prijsverhoging van 1 euro naar 1 euro 20 en het wegvallen van het kuipje jam zal mijn broer er op zaterdagochtend niet meer zijn geweest. Te duur! Voor hem en zijn vrouw had het dan ook gegarandeerd niks met 'iets sociaals' te maken, dat ze er iedere zaterdagochtend naar toe gingen. Pure krenterigheid, waarbij dan ff vergeten werd, dat het ritje heen en terug toch gauw een liter benzine zal kosten.
Maar laat ik mijn broer voor wat hij al jaren is in mijn leven, nl niks en me verbazen over het feit, dat een meubelzaak een restaurant heeft, waar je behalve dagelijks kunt ontbijten in de aanloop naar de Kerst ook een kerstdiner wordt aangeboden. Net geen 10 euro, buffetvorm en eten wat je weggestouwd krijgt.
In China (of was het Japan?) maken de bezoekers gebruik van de showroombedden om een uiltje te knappen. Hier zit de volledige bejaardensoos aan een 'stam'tafel en verjaagd voor een paar uur de eenzaamheid van de oude dag. Zou ik daar ook last van krijgen als ik (nog) ouder word? Weet niet, ergens lijkt me dat stug. Mijn eerste reactie is meer iets van "Heerlijk rustig, geen gezeik aan mijn kop!". Mocht ik behoefte aan een gesprek hebben, praat ik wel tegen de honden of katten. Die kijken altijd erg begripvol en komen nooit met antwoorden, waarvan je denkt "Wat moet ik daar nou weer mee?".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten