Vergelijkbaar?

 "Zo'n vroege confrontatie met de dood maakt dat je altijd op je hoede bent" (Loes Reijmer, VK, 28-12-2019).

 Een uitnodigende kop. Tenminste, zo kwam die op mij over. Ik ben niet zo van lotgenotengespreksgroepervaringen (Scrabble!) vanwege de herkenning en dat soort kul, maar het kan nooit kwaad om af en toe een blik over de schutting te gooien, als je denkt te weten, wat je te horen of lezen krijgt. Meestal loopt dat uit op niks. Ook nu. Niet compleet, maar wel voor het grootste deel.

 Aanspreken deed me alleen het vervolg van bovenstaande zin:

 "Terugkijken is geen probleem. Graag zelfs, want elke dag, elk jaar, elk decennium voelt als een opluchting. Vraag me vooruit te kijken en het hoofd schiet direct vol mist."

 Mijn eerste aanvaring met de dood was op het eind van de middelbare school. Een klasgenoot is toen aan kanker overleden. Dat heeft er toen, wat me bijstaat, wel ingehakt. Ook een paar jaar doorgespeeld zonder dat het een regelmaat kende of overheerstte. Is natuurlijk anders, dan als je vader op je 13e overlijdt. Maar blijkbaar is het voor de schrijfster van het artikel of de column nooit reden geweest om met haar eigen dood bezig te zijn, maar zich mn druk te maken over haar nog levende moeder.

 Vanalles regelen 'voor het geval dat' kan natuurlijk nooit kwaad. Had bij Yoland ws ook het een en ander makkelijker gemaak, al was er ogenschijnlijk geen enkele noodzaak om er mee bezig te zijn. Of haar plotselinge dood er verteerbaarder door was geworden, betwijfel ik. Maar, hoewel ik wel wat dingen geregeld zou willen zien, ben je er met het geregel niet. Zou mooi zijn, als ik dan de dood als onderwerp en vloek aan de kant zou kunnen zetten totdat het zover, dat ik er concreet mee aan de slag moet. Ik zie dat niet gebeuren. En 'op mijn hoede' ben ik gelukkig niet, dan had ik geen leven meer.