Het is, dat je het niet over jezelf mag zeggen. Dus ik zal niet zeggen, dat het smullen was. Mn het toetje, daar was werkelijk niks aan op te merken. Akelig bijna, maar wel erg lekker. En met een mixer stelt het nog niks voor ook. Met het handje is het ondoenlijk. Mag je eerst een jaar trainen voordat je aan het kloppen met de garde begint.
Nu schijnt het recept, dat ik gevolgd heb iets op te leveren wat in de verste verte niet op tiramisù lijkt. Dat heb je met zo'n vogelvrije toestand. Iedereen eist de oorspronkelijkheid op voor zijn of haar versie. Ik heb nu in iets van een week tijd, zonder speciaal te zoeken, drie verschillende versies voor hetzelfde toetje. Vier zelfs. En geen van alle lijken op elkaar. Zoiets als ik-maak-taart-maar-dan-anders. Ik voel een richtingenstrijd aankomen.
Strijd met mezelf. Dat zal dus niet zo'n vaart lopen. Ws eerder doodbloeden dan dat het er van gaat komen. Moet het altijd zo strikt? Liefst wel. En al die verschillende auto's dan? Allemaal vier wielen, een motor en de meesten met dak. Die hebben allemaal verschillende namen en dus eenduidig te herleiden. Dat zou pleiten voor een tiramisù de Roma of welke andere stad, streek of regio in Italië ook. Daar zou ik mee kunnen leven als de verschillen signifikant zijn en liefst nog herleidnaar tot de naamgevenden stad, etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten