Moet ik een oorzaak aanwijzen, zou ik de vermoeiheid tippen. Een gok. Weten doe ik het helaas niet. Neemt niet weg, dat de dood de afgelopen paar nachten weer met spoken is begonnen. Onrustige nachten. Dingen zien die er niet zijn. Opschrikken omdat je in je laatste seconden denk te zitten. En meer van dat soort weinig rustgevende ongein.
Oorzaak en gevolg. Akelig rationeel, maar het zou een weldaad zijn, als ik op dat terrein meer zicht zou krijgen. Als je weet, waar wat vandaan komt, kun je je wapenen, het relativeren, negeren, etc. Nu is er eerst de overval, dan de vrgn en vervolgens het zien wat ik er mee kan of moet doen. Het inzicht reageert sneller. Paniek krijgt nauwelijks een kans. Maar toch. Het is er nog steeds.
In principe weet ik volharding te waarderen, maar dan toch graag met een navolgbare drijfveer. Die ontbreek meer en meer. Zelfs enige vorm van een link tussen de voorafgaande dag en de navolgende nacht is met de beste wil van de wereld niet te vinden. Het is de donderdslag maar dan bij nachtelijke hemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten