De innerlijke rust is nog niet wat het zou moeten zijn, maar ik heb er vertrouwen in dat we morgen een heel eind zijn. De begrafenis was de emotionele toestand, die ik er van verwachtte. Vervolgens massaal naar het restaurant waar geen spatje vlees in de maaltijd was te vinden. Op zo'n kerkelijk geïnspireerde toestand houden ze zich blijkbaar aan de vastenperiode. Mij best, hoefde ik niks te laten liggen.
Een x-tijd na eenen zaten de meesten aan tafel en gingen rechtop staan vanwege het gebed van één van de vier aanwezige priesters. Daarna was het aanvallen. 13:54 was het weer aan een priester voor het dankwoord en stond iedereen direct op om te vertrekken. Het blijft me verbazen! Een dik half uur voor twee gangen en koffie met cake. Ik weet niet waarom het op deze manier gebeurd. Heb er weleens naar gevraagd, maar dat leverde alleen wat schouderbewegingen op.
Het is alsof men zich schaamt voor de aanwezigheid en zo snel het kan vertrekt. Geen nazitten. Niet de tijd nemen om de dode te herdenken of gewoon contacten te hernieuwen met mensen, die je een hele tijd niet gezien hebt. De koffietafels in Zuid-Limburg is eerst ff buffelen. Broodjes en vla(ai). Na de tweede koffie komt ander spul op tafel en neemt men de tijd om (bij) te kletsen. Normaal gesproken. Ik denk niet, dat mijn familie zo afweek van het gemiddelde.
In feite gaat dat hele begraven in een rotvaart. Zondag overleden. Woensdag onder de grond. 's Zomers snap ik dat, maar nu is daar geen enkele noodzaak toe. Had vandaag ook het idee, dat een behoorlijk deel van de ceremonie/mis werd overgeslagen. Misschien had dat een reden. Mariana was het niet opgevallen. Ws geldt dat voor de rest van de aanwezigen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten