Dat was me het kerstnachtje wel. Aan de hemelpoort gestaan. Gesloten! Gelukkig. Maar laat me dan aub niet die hele weg maken. Niet voor de eerste keer, maar dat besef komt pas bij terugkeer op aarde. Waar komt het vandaan? Waar heb ik het aan te danken? Wat kan ik er tegen doen?
Ik sta na al die jaren en wisselende invullingen cq vormgeving nog steeds met lege handen. Achteraf was er wel iets van een aanloop herkenbaar in de afgelopen dagen. Maar de feitelijke finale (mag ik hopen) hakt er volkomen onvoorbereid in. Het was echter dan virtueel. Je grijpt je aan alles vast, zelfs bij het beperkte aanbod in een bed. Zoekt houvast. Denkt "Shit, wat een timing!". Bent opgejaagd, angstig zonder dat deze keer het hart in m'n keel klopte. Ergens went het blijkbaar toch.
Het is geen spel. Zo voelt het zeker niet aan. Je controleert je omgeving bij het licht van je mobiel. Gaat in een haast automatische dwang naar het toilet. Dan is er nog steeds geen geruststelling. Ook niet terug onder het dekbed. Ik voel mijn onderlijf niet meer. Daar zit een gat waardoor iets omhoog wordt gedrukt tegen de schouderbladen. Ademhalen gaat zonder overtuiging. De kamer is mijn kamer niet, tenzij ik het licht van de telefoon inschakel.
Tegen drieën begint het hoofd te barsten en voelt het alsof de rest van het lijf weer terugkeert en begint te functioneren. Ik kalmeer. Net iets minder dan een uur voor mijn kiezen gekregen. Vrolijk Kerstfeest. Wat een begin. Man, o man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten