Nou we toch bezig zijn .... weer een overledene. Nog redelijk dichtbij ook. Geen familie van Mariana maar de man van een oud-collega. Geen ontkomen aan het condoleren en in de aanloop naar de Kerst nog een begrafenis. Vrolijke man, stuk jonger dan ik, postbode. Hersenbloeding werd gezegd en in eerste instantie geen verlammingsverschijnselen of problemen met de spraak. Blijkbaar was het toch ingewikkelder dan het een week of twee geleden leek.
Het hakt er behoorlijk in, merk ik. Net dat wat ik niet gebruiken kon. Maar wat zeur ik, ik leef nog. Hij niet meer en zijn vrouw mag zien hoe ze de dood een plek geeft in haar leven. Ik benijd haar niet. Dat worden een paar bijeenkomsten met dorpsgenoten in tranen. Niet dat dat een probleem is, maar ik kan er verder ook niks mee. Beetje staan. Beetje kijken. Aanwezig zijn. Sterke drank, notencake, broden, gezamelijke maaltijd. Ik krijg er een zwaar gevoel van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten