Bedacht me gisteren, dat de dagen op elkaar beginnen te lijken. Is dat een goed of een ongewenste feit? Misschien is het wel gewoon seizoengebonden. De winterse dagen zijn zo kort, dat ze vaak al voorbij zijn voordat je tot actie kunt overgaan. Actie anders dan de standaarden van elke dag. Dan haal je de lucht uit het systeem en blijft het skelet over. Soms heb ik het idee, dat ik alleen de honden uitlaat en slaap. Bed uit, bed in en tussendoor de honden.
De dagen zouden langer moeten zijn.. Niet om meer te doen, maar om me voor hetzelfde minder te moeten haasten. Waarbij 'haasten' dit geval geval als erg relatief gezien mag worden. Ruimte voor vrijloop, dat wat je bij een overvolle agenda er net allemaal uitwerkt. Reflectietijd, ledigheid, geeft het een naampje.
Een partij(tje) hout hakken en met regelmaat de tijd nemen om je blik over het achterliggende heuvellandschap te laten glijden of even de wei in te lopen om te zien hoe de toppen van de Karpaten er vandaag bij liggen. Mariana zou een praatje maken met een willekeurige voorbijganger of loslopende buur, dat is niet aan mij besteed en heeft niks met een taalbarrière te maken. Maar zo van die momenten waarin je prettig niet-productief bent. De goede invloed van het Roemeense platteland?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten