In een stemming om bergen te verzetten. Heb ik later op de avond wel vaker last van en niet alleen de laatste tijd. Dat is iets van 'alle' tijden. De avond in kost ff, maar als die stap gezet is, gaat het vol onder stoom richting de ochtend. Ja ooit, die ochtend ga ik straks toch echt slapend halen. Neemt niet weg, dat die opzwieper, een soort momentgebonden Pavlov-reactie nog steeds blijkt te bestaan. Het leven begint om elf uur in de avond!
Ik voel de spieren een glimlach vormen. Een begripvolle. Een warme opwelling uit wat ik ronduit 'betere tijden' mag noemen. Toen kon niet alleen alles, maar deed ik het met regelmaat nog ook. Nu heeft het kunnen zo zijn grenzen, maar is de behoefte er niet om die op te zoeken. Ik leun liever bij tijd en wijle maar niet altijd achterover en beperkt me tot het bedenken van wat had gekund. Ik hoef niet zonodig blind, geamputeerd of in een rolstoel de Mount Everest op. Een streven, waar ik trouwens ook zonder mankementen en topfit nooit de neiging toe gevoeld heb.
Het is niet, dat ik me beperkt tot wat ik nog kan. In feit interesseert me dat helemaal niet. Ik probeer me te richten op waar ik nog mee bezig wil zijn. En dat zijn kleine dingen. Wandelen met de gezusters, de tuin tot bloei brengen en het afwerken van de woonplek. Natuurlijk is er meer (actualiteit, blog, koken), maar dat komt net een of meer treden lager aan bod.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten