De dagen zijn inmiddels zo gewoon geworden, dat zelfs het opsommen van voorgenomen activiteiten het benoemen nauwelijks nog waard is. Ik som tenslotte ook niet op hoevaak ik het kleinste kamertje in het huis opzoek, mijn neus snuit of het afval in de juiste vuilnisemmer kieper. Op deze wijze meandert het blog z'n 'natuurlijke' einde tegemoet. Wat niet wil zeggen, dat ik het 'gemaakt' heb, maar wel dat het geklungel om er te geraken weinig vermeldingswaardigs meer oplevert.
Ik slaap. Ik wandel. Ik blog(de). Ik kook. Ik klus of werk in de tuin. Ik lees. Ik slaap. Etc.
Het zijn de streepjes, waarmee een aangespoelde drenkeling de dagen bijhoudt op een onbewoond eiland. Ben ik toch nog op dat onbewoonde eiland terechtgekomen. Al is het dan maar in overdrachtelijke zin. Is een mooiere afsluiting denkbaar? We gaan het zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten