Stoken

 Daar gaan we weer. Roemenië ten voeten uit ... In de zomer al eens gebeld. Nee, nee, augustus/september zonder problemen. Mooi niks meer gehoord, dus in oktober weer begonnen te bellen. Geen gehoor. En nu op vrijdagavond gebeld worden, dat morgen goed zou uitkomen en of we ff een kleine waslijst aan vrgn willen checken èn een foto opsturen.

 Ik snap, dat ze de afstand naar hier niet voor nop willen maken. Maar kan het niet bijv. volgende week zaterdag? Die peren zal het een worst zijn, die staan al meer dan een jaar in de wachtrij. Maar dan hoef ik niet stante pede alles uit mijn handen te laten vallen en morgen en ws ook zondag bezig zijn met ongeplande bezigheden. Niet dat ik zoveel gepland heb, maar dat zou ik net wel graag houden zo.

 Van de kant van Mariana geen enkel irritatie. Integendeel. Oké, laat en onverwachts mààr reactie en dat is blijkbaar het enige dat telt. Hup in de benen, al het andere aan de kant en zo ben je, voor je het weet, een jaar verder en is niks gebeurd van wat je als mogelijkheden bedacht had. Nu is het de perenpap die verstookt moet worden. Morgen is het een tractoronderdeel dat gehaald moet worden of de laatste mais verwerken, die eindelijk geoogst is of een dak vernieuwen dat is ingestort of iemand die naar het ziekenhuis wil/moet, etc, etc. Je kunt het geen 'geleefd worden' noemen, maar per saldo komt het daar wel op neer, aangestuurd door alles en iedereen behalve jezelf.