Daar zat ik nou werkelijk niet op te wachten. Exit Scarlett. RIP wordt een beetje afgezaagd. Hoeveel katten en honden, waar ik me aan begon te hechten, heb ik inmiddels mogen begraven? Teveel om op te noemen langzamerhand. Gisteren nog uren op mijn schoot gehad en nu dood. Weer graven. Eerst maar even bijkomen.
Te enthousiast, te ver van huis. Dacht nog "als dat maar goed gaat!". Nee, dus. Killers? Bobby en Peppie. Ineens is het geen diertje meer wat je accepteert of tolereert, maar iets wat je vangt en doodt. Weet ff niet of ik moet vloeken of schreeuwen. Tranen zouden theoretisch ook nog kunnen, maar daar ben ik inmiddels te ver voor afgestompt. Het is trouwens 'pas' de tweede kat. De honden hebben er getalsmatig harder ingehakt.
Weer ff genoeg van. Een hoop geïnvesteerde emotie in een paar seconden zinloos geworden. Verspild. 'Vernietigd' is het woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten