Sinds een paar dagen richt ik met regelmaat mijn blik op de zooi in mijn directe omgeving mn vanaf mijn zg werkplek achter de Pc. Ik ben opzoek naar een zekere mate van storing, irritatie als drijfveer om er de bezem door te halen. Best moeilijk. Ik kan niet zeggen, dat ik er aan gewend ben, maar zien doe ik het eigenlijk ook niet. Het is er en blijkbaar heb ik de moeite er niet voor over om het uit de weg te ruimen.
Soms kun je zoiets hebben en voel je, dat het ergens smeult. Dan is er hoop. Kwestie van aanwakkeren en hup de fik er in. Volgens mij smeult er nu niks, maar dan ook helemaal niks. Vuurvast. Brandwerend. Vasthoudend aan de bestaande situatie. Misschien wel verzet tegen verandering met hand en tand. Weet niet wat het is. Weet niet waar ik het zoeken moet.
Dus ik kijk, zoals je ook 100 keer op dezelfde plek kunt kijken, als je iets kwijt bent, wat je net nog had en bij god niet weet, waar het is gebleven. Ergens, ergens moet dat aangrijpspunt zijn waar je houvast vindt om aan een volgende stap te beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten