Een dag die ik schrijvend zou willen doorbrengen. Laat ik het gewenste niet overschatten en het bij woordrijgen houden. Kan ik zo hebben af en toe. Helaas schud ik op dat soort momenten niet de onderwerpen aan de lopende band uit mijn mouw. Ook nu is er de wens maar weinig vulling. Prachtige dag. Koud. Helder. De nachten zitten definitief in de min. Op hoeveel verschillende manieren kun je dat blijven reproduceren zonder dat de herhaling direct in het oog springt? Herhaling van zetten. Gesprekken tussen dorpsgenoten die elkaar dagelijks zien.
Ik kijk om me heen en lok woorden, onwillig als ontsnapte honden. Ze kleven aan alles en overal maar laten niet los. Aan de boeken van Beauvoir, de eeuw van Mak's vader, de blues netjes in het gareel van Cd-doosjes, een vier jaar oud boeket bloemen, het werkeloze kopieerapparaat, het schilderij van Magis, dozen vol onbestemdheid, de peperplanten op de vensterbank, etc. Op naar het volgende rondje.
Het wordt een worsteldag vandaag. Worstelen met woorden en mezelf. Niet noodzakelijkerwijs onprettig. Meer als die kip, waar je na dik twee vleesloze weken zin in hebt, maar te taai is om fatsoenlijk tussen je tanden vermalen te krijgen. Een scheut drank helpt meestal wel. Bij de kip dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten