De overgang is minder scherp maar het is overduidelijk, dat de dadendrang weer op z'n gat ligt. Meerdere doelen nastreven in dezelfde tijdspanne is geen vanzelfsprekenheid. Moet d'r 'meer' achter? Is het dat ooit wel geweest dan? Ik neig naar ontkennen. Stap terug. Tijdsbesteding in gelabelde clusters verdelen. Tijd toewijzen zou de oplossing moeten zijn. Ware het niet, dat je dan schakelmomenten creëert en die weer niet te dicht op elkaar moeten zitten vanwege de tijd, die door het switchen in beslag wordt genomen.
Zo'n moment waarop ik denk "Waren we maar wild gebleven!". Rammelende maag? Pak je knuppel en ga achter je lunch aan. Maag gevuld? Tukkie doen. Klopt natuurlijk niks van, maar het klinkt wel leuk.
Vandaag wat draden bij elkaar rapen en zien op welke manier ze het beste aan elkaar geknoopt kunnen worden. Ondanks al het gerommel steeds maar blijven beseffen, dat het leven soepeler, geregelder en met meer continuïteit voortgaat dan een jaar of wat geleden. Wat een lamlendige takkezooi moet dat toen voor de buitenwereld zijn geweest. Zou die buitenwereld überhaupt iets in de gaten hebben gehad? Een vreemde eend kunnen inschatten lijkt me niet makkelijk. Andere manieren van doen, ander leven, andere van alles en nog wat. Het was een niet onbelangrijk onderdeel van de keuze voor Coves. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten