Zat ik daar rond middernacht en keek naar mezelf in het tegenover me staande raam. Of zeg je 'liggende of gelegen raam' ook als het in feite staat? Alles behalve moe. Dat was de drie voorafgaande avonden wel anders. Toen lag ik er al uren in, ondanks het feit dat ik er dan voor twaalven ff uit moest om twee van de drie honden uit te laten.
Drie dagen nodig om twee weken vakantie te boven te komen? Wanneer komt het moment, dat ik beter maar niet meer weg kan gaan of meer tijd nodig heb om bij te komen dan de trip heeft geduurd? Bij het bezoek aan de vrienden in Portugal kwam dit ff zijdelings ter sprake, omdat hij zei zich oud te voelen en niet te herkennen in z'n leeftijdsgenoten in Nederland, die allemaal schijnen te doen alsof ze nog 45 of zoiets zijn. De waanzin van het 'jong blijven'.
Als je je kop in het zand steekt, kun je volgens mij een heel eind komen. Heb je meer oog voor jezelf, dan kun je toch nauwelijks ontkennen, dat een boel anders gaat, minder is, meer moeite kost etc. Dat is volgens mij toch de kern van oud worden. Niet van ouder worden, dat kun je decennialang zonder problemen. Maar ergens wordt ouder oud en dan begint de onmiskenbare aftakeling. Slechtere conditie cq meer moeite moeten doen om het resterende deel in stand te houden. Langere hersteltijden. Verminderde bewegelijkheid. Plotse blanco's in je geheugen. Noem het op. Met dat niet meer 'oud' noemen los je het onvermijdelijke feit niet op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten