Wat heb je toch verschillende mensen en wat is dat een open deur. Maar toch. Vanmiddag bij een vriendin van Mariana op bezoek geweest. Iemand die ze al kent sinds haar studiejaren in Brasov en die we met regelmaat zien. Iemand die het niet breed heeft maar ook geen armoe lijdt, al viel ik bijna van mijn stoel, toen ik een paar jaar geleden hoorde, dat ze haar was nog in de rivier deed .... op haar knieën gezeten aan de waterkant.
Dat is inmiddels verholpen en had dat al jaren eerder kunnen zijn, maar dat is iets tussen haar en haar partner. Met hen zijn we vorig jaar naar Parijs geweest. Met hen en de aannemer en zijn vrouw, één van Mariana's schooldirecteuren. Ze, die vriendin heeft het er nog steeds over. Daarnaast geniet ze van het leven dat Mariana sinds een paar jaar kan leven. Geniet mee met de kleren waar Mariana weer een keertje mee in de wolken is en dat ook niet bepaald onder stoelen of banken steekt. Ze, en d'r vent ook in zoverre ik dat kan inschatten, doet mee aan voorpret, geniet mee achteraf, etc.
Wat anders is het met de aannemer gesteld, die met steeds schevere ogen (invulling, maar toch) naar ons toch niet speciaal protserige uitgavenpatroon zal hebben gekeken en dit jaar op orgineel Roemeense wijze dacht, dat hij wel recht had op iets meer van dat wat wij in zijn ogen teveel hebben, zonder daar iets speciaals voor te hoeven doen. Zoiets als de buren (ws) rozen uit de perken trekken, omdat ze vinden, dat we er al zoveel hebben staan.
Ik heb niks meer van de beste man gehoord en gun hem rustige feestdagen. Als hij slim is reageert hij daarna snel, anders loopt de boel nog verder uit de klauwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten