Twijfel houdt me al de hele ochtend bezig. Moet ik huilen of lachen? Gelukkig lach ik makkelijker dan ik huil. Wel ontglipt me met regelmaat een hartgrondige vloek. De enige houding, die langer dan een paar minuten is vol te houden, is de horizontaal gestrekte. Lopen werkt niet, zitten niet, wisselen tussen beide al helemaal niet.
De gezusters vanochtend één voor één uitgelaten. Heuvelop leek me niet slim en het getrek aan de lijn in de velden achter de tuin nog minder. Tenminste als ik ze gedrieën had meegenomen. Per stuk zijn ze beter controleerbaar en beperkt het geruk aan de lijn zich tot één richting. Iets wat alleen Mopke nog doet als ze alleen is. De rest doet het alleen als ze elkaar lopen op te naaien.
De was uit de machine halen en ophangen kon vervolgens nog net, waarna ik zonder koffie terug in bed ben geploft. Met beleid natuurlijk, want iets van snelheid en flitsende bewegingen is voorlopig voorbehouden aan de nachtelijke dromen. En niks hè, dat is nog het ergste, niks geen moment of beweging de afgelopen dagen, waardoor ik dacht "Ai, dit gaat mis!" Nu zijn het vaak al lullige bewegingen, die tot zoiets aanleiding geven, maar helemaal uit het niets, doet me het ergste vrezen. Dat zijn de voorportalen, die ik kan missen als kiespijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten