Hoeveel tijd moet er overheen gaan, wil je met iets van nostalgie terug denken aan bezigheden waar je nu een bloedhekel aan hebt?? Ik heb het de afgelopen dagen meermaals moeten denken, toen ik met een boodschappentas vol vuile was richting 24 liep. Meestal is alleen Iancu er. De vaste waarde sinds ik in Coves kom. Een prachtige hond. Niet qua uiterlijk, maar wel qua dankbaarheid. Een mix van Rottweiler, Herder en kleiner spul. Volgens mij moet hij al aardig op leeftijd zijn. Zit onder de littekens van de vele gevechten, die hij heeft geleverd, maar wat is het een scheetje.
Het heeft twee bezoekjes gekost en toen (her)kende hij me. Was niet zo moeilijk. Ik was de enige die hem niet de hele tijd wegjoeg en bovendien meer eten gaf dan een paar sneeën oud brood. Het heeft toen nog een jaar geduurd, voordat hij consequent beter verzorgd werd en eindelijk wat vlees op de botten kreeg. Daarentegen is hij nooit van z'n schurftinfectie afgeraakt. Echt een resultaat van weerstandsgebrek en daardoor nu wel stukken minder. Kom ik om een was te draaien, moet ik me eerst met hem bezig houden. En terecht. Het dier zit het grootste deel van de dag alleen te wezen. Een paar kippen en schapen op de binnenplaats en dan heb je het gezelschap gehad.
Een hond is geen kat en zelfs katten willen aandacht. Wij zijn altijd weer blij elkaar te zien. Misschien nog de enige verzachtende omstandigheid om dat pokke-end te lopen naar de wasmachien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten