Het is te hopen, dat Albanati niet verwacht, dat ik alle hints of zijn na paginalange uitwijdingen of net heel terloops gebrachte constateringen, zijn hele verhandelingen over jongensscholen en de invloed van de kerk op de opvoeding, etc. allemaal ga onthouden, zodat hij strak, als hij eindelijk aan zijn verhaal begint, de in en outs van het waarom zelf bijeen weet te leggen. Dan wedt ie op een verkeerd paard.
Inmiddel ruim over de 300 pagina's en in feite zit ik in wat je niet anders dan een inleiding kunt noemen. Het achtergrondsverhaal, een sfeertekening. Maar wel eentje die met regelmaat bij tamelijk boute conclusies uitkomt. Zoals bijv. het doorlopen van een jongensschool de ongedwongen omgang met meisjes/vrouwen verhindert en verkrachting het gevolg is. Ik ga nu nog net iets korter door de bocht dan hij, maar het scheelt niet veel. Hij wijst ook met regelmaat vooruit naar 'het verhaal' dat nog komen moet. Laat ik het een aparte aanpak noemen. Als ie zo nog ff doorgaat kan hij het verhaal afdoen in de vorm van een krantenbericht, zo'n kleintje ter opvulling van een lege plek op de vierde pagina linksonder.
Het is niet pakkend wat hij schrijft. Niet in de betekenis dat het je meesleurt en je maar moeilijk kunt stoppen met lezen. Integendeel. Het is zo volgestouwd met feiten, ervaringen, (vermeende) verbanden en herinneringen en dat in zeg maar gerust vermoeiende maar niet saaie uitweidingen, dat je blij bent, als je het boek na een tigtal pagina's dicht kunt slaan en van je af schuiven. Het boek is werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten