Ja, mijn moeder. Ik ben over een paar dagen van mijn bewegingsbelemmering verlost. Vind het behalve vervelend ook komisch. Mijn moeder (87) verliest haar bewegingsvrijheid in een rap tempo en daar komt niks meer van terug. Ook in huis is de rollator onmisbaar. Heen en weer vanuit de zitkamer naar de openkeuken in hetzelfde vertrek wordt bekocht met een dut. Ze ging niet zolang geleden af en toe nog naar buiten. Dan moest ze naar de lift. Wereldreis 1. Lift is verder geen probleem. Dan het gebouw uit. Wereldreis 2. Een drukke weg oversteken. 3. Ondertussen heeft ze al een paar keer op de rollator zitten uitpuffen. Supermarkt in. 4. En vervolgens alles in omgekeerde volgorde. Volgens mij zit het d'r niet meer in en zou het niet meer verantwoord zijn ook. Geen aanlokkelijk vooruitzicht.
Heerlijk om de mensen zolang mogelijk zg zelfstandig te laten wonen. Zogenaamd. Want er zijn vier kinderen èn een paar mensen van de thuiszorg knap druk mee. Ik zal niet weer over politiek beginnen en weet ook niet wat mijn moeder in deze wil, maar zij zou beter af zijn in een verzorgingstehuis. Wie weet of ik hier ooit nog eens aan terug denk en wat dan mijn idee is.
Zo rondstruinen als Anna met haar 88 jaar, daar is niks mis mee. Maar hoeveel mensen is dat gegeven? Hier lopen, nou ja, strompelen wel meer oudjes rond in het dorp. De meesten zie je echter niet, omdat ze het huis nauwelijks meer verlaten en verzorgd worden door een inwonende dochter. Als ze het geluk van een dochter hebben gehad. Wachtend op hun laatste trip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten