2018/2019

 De laatste dag! De laatste kans(en)? Als je 364 dagen hebt lopen verklooien zal die ene dag het verschil niet gaan maken. Ik heb het nu voor de afwisseling niet over mezelf. 2018 is niet bepaald een jaar geworden waarin niks is gebeurd of gedaan in mijn bestaan. Dan dringt zich onwillekeurig de vrg op of ik tevreden ben over de afgelopen twaalf mndn. Moeilijk te zeggen. Deels wel, deels niet. Er zijn overduidelijk weer een paar dingen niet gebeurd, die al in het jaar daarvoor aan de beurt hadden kunnen zijn geweest, en van wat wel gedaan is bestond geen lijstje en dat streept niet lekker weg. Geen eindejaars lijstjes dus uit deze hoek.

 Ga ik me dan aan voornemens en vooruitzichten bezondigen? Weet niet. D'r staat weinig schokkends op het programma, dus voorspellingen durf ik wel aan. Schuur afmaken, waarbij het nog ff de vrg is of dat door de originele aannemer gaat gebeuren of dat we iemand anders moeten zoeken. En dan wordt het alles bepalende thema voor 2019: alles op z'n plek!! Ingerichte orde. Een volledig functionerende, zelfstandige woon- en leefplek. Misschien komen we zelfs aan de inrichting en afwerking van het gastenhuis toe. Maar verder dan 'misschien' ga ik niet.

 De tuin zal ook dit jaar behelpen blijven. Voordat de bouwrommel verwerkt en dus verplaatst is, zijn we de zaai- en plantmndn voorbij. Zou mooi zijn als ik de boel net als dit jaar, en misschien zelfs nog een slagje beter, schoon weet te houden en misschien, heel misschien een begin kan maken met drainage en de definitieve indeling. We komen nu in de sfeer van luchtkastelen, mogelijkerwijs met links en rechts enige concrete elementen maar meer niet.

 Belangrijker is, dat ik er niet tegen op zie. Ik sta ook weer niet te popelen om aan de slag te gaan, maar dat mag nauwelijks verbazen. Het maken van de schuttingen, hoe simpel ook, heeft vertrouwen gegeven in oude kunnens. Dat vasthouden en ruimte geven lijkt me een mooi streven. Verder gewoon zien hoe ver we komen. We moeten tenslotte ook het leven niet vergeten.