Kerstweer zoals ik het me alleen uit een ver verleden herinner, toen we na de nachtmis van een uur of drie/vier/vijf in de ochtend naar huis liepen. Het mooiste was het dan, en die keren of keer herinner je je natuurlijk het beste, als het nog niet wit was, toen je met je verslapen kopje naar de kerk liep en het volop sneeuwde, als je de kerk weer uitkwam. Ik weet niet of ik dat toen op God's conto schreef, maar sfeervol was het zeker.
Weliswaar zonder kerkbezoek en precies een week te vroeg is het buiten bezig erg Kersterig te worden. De sneeuw valt al uren rijkelijk, blijft goed liggen en het tafereel wordt belicht door oranje kleurige straatverlichting van behoorlijk formaat. Een passerende ezel met begeleiding zou eerder vanzelfsprekend zijn dan mijn verwondering opwekken.
Als ik niet oppas blijf ik uren kijken naar het neerdwarrelen van de vlokjes. Komende uit het diep zwarte niets en ineens zichtbaar in de schijn van de straatlantaarn, totdat ze geland zijn op het reeds aanwezige witte tapijt. Het ene na het andere, in onuitputtelijke veelvoud.
Het is wat sneeuw zoveel aangenamer maakt dan regen. Het onschuldige gedwarrel waar regen beschuldigt. Hier! Klets. Plens. Zeiknat. Eigen schuld. Sukkel. Sneeuw nodigt uit. Niet alleen om naar te kijken, ook om doorheen te lopen, het te voelen, te laten smelten op je tong. Al het sneeuwruimen en de bagger bij het ontdooien, neem je op dat soort momenten voor lief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten