D'r moest een hoop verwerkt worden. Wat een onrustig begin van de nacht. Meerdere keren het idee dat ik het leven ging verlaten zo net thuis gekomen. Ja, gevoel voor timing en drama kan de doodswaan niet ontzegd worden. Uiteindelijk in een diepe, volgens mij droomloze slaap weggezakt. Maar ook nu nog steeds een onrustig en opgejaagd gevoel. Niet die warme, liefhebbende en geruststellende deken, die je van een huis, dat je thuis noemt, zou mogen verwachten.
Ik heb geen idee of mijn geest inmiddels in Roemenië is geland, nog in Praagse sferen vertoeft of ergens tussen beiden in de lucht hangt. Misschien is het wel een kwestie van delen, die het geheel hebben verlaten en iedere voor hun eigen plek hebben gekozen. Het zou een mooie verklaring zijn voor het onrustige, verstoorde gevoel. Gewoon oncompleet. Het reeds in Coves gearriveerde deel wacht op de achterblijvers. Ongetwijfeld ongeduldig. Wachten op anderen is niks ook niet als het jezelf betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten