Verfijnen

 Mijn dag omgegooid en dat zo in ene. En bevalt het? Ik moet zeggen, het valt niks tegen. Voor de lunch èn na lunch, die pas weer na tweeën was, met hout lopen sjouwen. Behalve dat het gehakte stookhout nog steeds niet onder dak is, had ik het na de tweede sessie ook helemaal gehad. Deels fysiek, maar meer nog tussen de oren. Voor het eerst sinds weet ik hoelang, maar zeker jaren was er ineens een link tussen wat ik deed, mijn hart en natuurlijk, hoe kan het anders de dood. Nou, dat werkt niet lekker.

 Het is dan wel een fysieke bezigheid, maar niet bepaald eentje waarbij je de grenzen van je fysieke kunnen aftast. In de tuin de kruiwagen volladen, ding naar binnen rollen, beetje bergop maar de inspanning, die dat kost, is te verwaarlozen. Binnen stapelen. Iets wat zo ongeveer per blok gaat, dus daar kan het ook niet aan gelegen hebben. Bovendien is het een bezigheid, die ik wel weet te waarderen. Vooral als het lijkt, alsof ik iedere keer de meest perfecte plek weet te kiezen voor de steeds van vorm wisselende blokken.

 Kortom, waarom mag Joost weten, maar na het uitlaten van de honden had ik het voor vandaag wel gezien. Bij zessen lag ik in bad en een klein uur later in bed. Niet om direct de nacht in te schuiven, maar om de weldaad van het bad ff te rekken. Dat deed goed. Acht uur eruit. Met hernieuwde energie mag ik wel zeggen. Misschien ga ik zometeen al de voorbereidingen doen voor het koken van morgen. Een onverwachtte maar niet onpraktische verandering van de winterse dagindeling.