Klein wereldje. In bed. Uit bed. In bed. Een beetje dutten. Wakker worden en zien, dat het al bijna donker is. In een paar uur tijd zit je in een ziekenhuisroutine. Die maar direct doorbroken. Heel enthousiast, want geen zin om drie keer te lopen, met de drie gezusters tegelijk de deur uit en vanwege een gevecht tussen een stel andere honden onderuitgetrokken. Wat een avonturen!
Gelukkig achterom en niet midden op straat. Dan zou ik de honden toch liefst stuk voor stuk villen. Hoewel, dat is wel een erg smerig werkje. Mn Rosa is dan een ramp en sleept de anderen mee in haar fanatisme. Rukken, trekken en springen om weg te komen. Met rukken, trekken en afvangen van mijn kant als antwoord. Ook liggend. Ik zie mijn arm nog eens vertrekken, stug vasthoudend aan de riem maar losgerukt uit mijn schouder.
Het duurde minuten voordat ze bleven zitten, niet meer blaften en ik kon opkrabbelen. Niet bevorderend voor de onderlinge relatie. Dat wordt na de Kerst met regelmaat trainingsloopjes met één of twee dames. Ze gedrieën iets aanleren gaat toch maar moeilijk. Luistert een of misschien twee, bederft nummer 3 het leereffect.
Het leeftijdverschil zit daar vast dwars. Prada, de rustigste, is bijna 2. Rosa nog geen anderhalf. En Mopke is van april. De enige remedie zal volhouden zijn. Tegen de tijd dat ze de tien gepasseerd zijn, zullen ze vast een stuk rustiger zijn ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten