D'r is iets wat ik moet en alweer een paar dagen zorgvuldig ontwijk. Het eerst naar het weekeinde heb geschoven om er niet de hele week mee bezig te zijn. Als het dan een paar dagen van de voorgrond verdwenen is, pak je het nog net iets minder makkelijk op, dan als je gewoon doorgestoomd was. Hoewel ik van dat laatste goed gek was geworden, als ik me daartoe had laten verleiden.
Helaas dus, het ontkennen van het probleem met de aannemer lost het niet op en handelt het niet af. Z'n voorstellen een paar keer bekeken en ik kan daar weinig mee. Het is een beetje als mensen, die ver onder de prijs bieden, als je iets te koop hebt, maar dan omgekeerd. Wat hij aan betaling dreigt mis te lopen, probeert hij te compenseren door dingen niet meer te doen, die naar mijn idee van begin af aan in het plan hebben gezeten. Dat is kiezen uit twee slechten. Òf teveel betalen òf te weinig krijgen.
Het ergst van alles blijft het verlies van vertrouwen. Als hij dingen belooft, geloof ik hem niet meer. Gaat hij er mee aan de slag moet ik met mijn neus er boven op zitten en ongetwijfeld ben ik dan kritischer, dan ik normaal gesproken zou zijn geweest. Ik denk, dat we er niet meer voor beide partijen op een bevredigende wijze uit kunnen komen. Sterker nog, de oplossing zal voor beide onbevredigend zijn. We zullen ons beide genaaid voelen. Gewoon maar afhandelen, er volgend voorjaar het beste van proberen te maken en voor de rest de zegen na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten