Vanochtend ineens weer. Ik dacht, dat ik het achter me had gelaten maar; nee, dus. De wasmachine opstarten in 24. Behalve dat ik voor de zoveelste keer aangekoekte zeepresten moest losbikken in het zeepbakje, lag er iets op het aanrecht. Een of ander klein pannetje met een buiten verhouding lange steel. Herinner me dat uit de zomerkeuken. Weet niet wat de functie daarvan is, maar vast niet om alabastine of zoiets in aan te maken. Stond water in. Blijkbaar in de hoop, dat het niet keihard zou worden. Ijdele hoop. En dat pannetje tot daar aan toe, maar er stak een lepel in en in de wasbak lag een andere lepel compleet bedekt met aangekoekte specie.
Lepels van de Hema. Niks bijzonders, maar edelstaal, vlekvrij en ze buigen niet direct om als je er naar kijkt. Mariana wilde die een paar jaar geleden uit mijn boedel hebben voor haar moeder. Net als pannen, kommen, theedoeken, handdoeken, etc. en de houtkachel waar ik veel plezier aan had beleefd in de Franse winters in het veel te grote huis. En waarom niet, ik had ze niet meer nodig.
De pannen zijn een voor een verdwenen. Goeie pannen cm's dikke bodem, rvs, etc. Kommen kom ik gebutst en al tegen bij de kippen, de theedoeken gebruik ik al jaren en zijn in perfecte conditie maar niet die in 24, die hangen na drie (!) jaar van rafels aan elkaar en lijken vaker als dweil, dan als theedoek te worden gebruikt, het bestek dus in de reparatiespecie en de houtkachel .... als je die ziet barst je spontaan uit in tranen. Zo vuil, verroest, onverzorgd. Ik heb Mariana verboden het ding verder te gebruiken. Het gebrek aan respect voor spullen is triest, intriest. En ik heb niet het idee, dat dat nou een familietrekje is, neigt meer naar landsaard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten