Het begint over zoiets als het weer, dan volgt de dag, school, de beesten, het geklus. Vandaag zowaar een, voor mij onverwachtse visite, een vriendin van Mariana. Maar uiteindelijk strandt het gesprek weer bij het gekut van de aannemer. Je zou die man een rekening moeten kunnen presenteren voor de tijd die hij, dank zijn geklooi, bij ons in beslag heeft genomen.
Mariana blijft dan redenen bedenken, die zijn misplaatste hebberigheid verklaren. Maar dat is dus de grootste nonsens. Alles heeft altijd wel ergens een reden. Alleen geeft het hebben van een reden geen recht op foute handelingen. Ooit was dat het 'Ja, maar ....'-syndroom. Tegenwoordig is het bijna een te eerbiedigen handelswijze.
Een verklaring geeft je bijna, maar gelukkig nog net niet standaard een vrijbrief. Dat je iemand met je dronken kop dood rijdt is een. Twee is, dat je zelf niet zo lekker in je vel zat en met (vul in ...) problemen kampte. Dan beleidt je nog ff iets wat op berouw lijkt en na een paar uur papier prikken, wordt je weer losgelaten in de maatschappij. Cynisch? Ja, helaas weet ik geen overtreffende trap.
Jammer dat in dat soort gevallen de doden geen afterlife hebben. Het zou me wel bevallen als ze hun moordernaar, want iets anders is zo iemand niet, eens lekker zouden kunnen dwars zitten. Beetje spoken. Z'n leven in het honderd laten lopen. Beetje zelfkantstimulans.
Het is een extreem, geef ik toe. Maar extremen richten nietsontziende schijnwerpers op het veel te begripvolle getut, waar je tegenwoordig mee wordt doodgeknuffeld. Consequenties mensen, consequenties. Daar is niks mis mee tenzij die consequenties niks voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten