'Je hoeft niet in het broekje te kijken om te zien, dat het niet klopt.' Zou zo een spreekwoord kunnen zijn. Is echter een verzinsel, dat me te binnen schoot toen hier vanochtend 'iets' de ontbijtruimte in liep, dat op het eerste gezicht alles van een vrouw had. Jurkje, halflang, netjes verzorgd haar, schoenen met een hakje. Toch trok ze mijn aandacht, terwijl ik haar op de rug zag.
Geen heupen, verhoudingsgewijs breedgeschouderd en toen ze/hij/het zich omkeerde een gezicht met weinig vrouwelijke finesse. Vervolgens een stem als na 25 jaar kettingroken en whisky tanken, nichterige maniertjes en ter afronding kwam een chihauhau met rood lakjasje de zaal in getrippeld, die hartelijk werd begroet, uitgekleed en op een stoel aan tafel gezet. Zoveel gebrek aan subtiliteit is een vrouw normaal niet gegeven. She-male, je komt ze niet iedere dag tegen.
Moet ik me nu verontschuldigen, dat ik het benoem? Je zou het tegenwoordig normaal moeten vinden en niks van zeggen. Hoe doe je dat? Je ziet een kleur die anders is dan anders, maar mag ze niet benoemen. Stom toch, niet dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten