Met maar net beteugelbaar enthousiasme de honden uitgelaten. We zijn wel al 'achter' uit geweest, maar niet heuvelop, niet vrij. Het 'zit'-commando om de riemen los te koppelen leek z'n betekenis verloren te hebben. Eenmaal los waren ze in een paar tellen verdwenen. Gelukkig niet terug het dorp in, wat ze af en toe wel doen en dan mn door de tuinen van de huizen aan de kant van het dorp waar ik de heuvel beklim. Aan onze overkant dus.
Marcello zal gevloekt hebben. Na een week rust ineens weer Bobby, die onder zijn poort door zijn honden gek maakt of reageert op het geblaf van binnenuit. Het is een beetje een 'kip-ei' situatie. Als Bobby niks hoort of ziet, blijft hij verbaast naar Marcello's poort kijken en loopt vervolgens zonder geblaf verder. Meestal komt er echter wel een grom of blaf van achter de poort en dan duikt hij naar de spleet tussen de onderkant van de poort en de grond en gaan de honden over en weer tegen elkaar tekeer. Soms komt Marcello dan vloekend naar buiten gestoven om Bobby te verjagen, maar die is dan meestal allang meer dan 100 meter verderop en aan de overkant van de straat. Hij heeft het niet zo op Marcello. Als hij die man hoort loopt hij in een grote boog om de poort heen. Honden of geen honden, doet er dan niet toe.
Eenmaal op het pad naar de heuveltoppen zijn de honden met sporen en elkaar bezig. Prada rent achter Rosa aan, Rosa achter Mopke, Lady achter Prada en Bobby achter Lady aan. Haalt de een 'n ander in, pakt 'm bij de staart of een achterpoot of walst er in volle vaart dwars overheen, rolt de hele bende over elkaar heen. Sprint er eentje duidelijk doelgericht weg, volgt de rest zonder aarzeling. Heerlijk die energie. Nog heerlijker is het, dat ze eenmaal boven en enigszins moegerend redelijk luisteren en de gezusters zich laten aanlijnen voor de terugweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten